Urlop wypoczynkowy po długiej chorobie
Kiedy należy wysłać pracownika na badania kontrolne? Czy pracownik może odbyć urlop wypoczynkowy po długiej chorobie? Pracownik, który choruje powyżej 30 dni, najpierw powinien wykonać badania kontrolne i dopiero wybrać się na urlop wypoczynkowy. Jednak w tej kwestii pojawia się wiele niejasności i to do pracodawcy należy ostatnie słowo w kwestii tego, czy zezwoli pracownikowi na urlop bez wykonania badań. Pracownik, który zachoruje, ma prawo do pobierania wynagrodzenia chorobowego przez 33 dni w roku (lub 14 dni w przypadku pracowników powyżej 50. roku życia). Po tym czasie przechodzi na zasiłek chorobowy. Maksymalny okres zasiłku wynosi 182 dni w ciągu roku.
Okresowe i kontrolne badania lekarskie
W momencie, gdy pracownik zachoruje i nie jest zdolny do pracy dłużej niż 30 dni, zatrudniony podlega kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do wykonywania pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie. Pracownik podlega okresowym badaniom lekarskim, o czym stanowi art. 229 § 2 Kodeksu pracy. Takie badania lekarskie pracownik odbywa w czasie pracy zgodnie z treścią art. 229 §3 Kodeksu prac. Okresowe i kontrolne badania lekarskie powinno się przeprowadzać w godzinach pracy.
Urlop wypoczynkowy po długiej chorobie
Zdarzają się sytuacje, gdy pracownik chce skorzystać z urlopu po długiej chorobie. Czy pracownik, choć na jeden dzień musi wrócić do pracy, aby poddać się badaniom kontrolnym? Celem badania lekarskiego kontrolnego wykonywanego po długotrwałej chorobie pracownika jest stwierdzenie, czy odzyskał on zdolność do wykonywania pracy na danym stanowisku. Tymczasem do skorzystania z urlopu wypoczynkowego ta zdolność do pracy nie jest mu niezbędna – nie zostaje on dopuszczony do wykonywania pracy w tym sensie, że nie wraca do zakładu pracy, nie podejmuje pracowniczej aktywności, a po prostu rozpoczyna urlop wypoczynkowy po długotrwałej chorobie. W wyroku z dnia 20 marca 2008 roku sygn. II PK 214/07 Sąd Najwyższy stwierdził, iż nie jest sprzeczne z przepisami prawa pracy (art. 165 § 1 i art. 229 § 2 K.p.) rozpoczęcie zaplanowanego urlopu wypoczynkowego bezpośrednio po ustaniu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą pracownika, która trwała dłużej niż 30 dni. Z kolei np. w wyroku z dnia 26 października 2016 roku sygn. III PK 9/16 Sąd Najwyższy stwierdził, iż pracodawca ma obowiązek skierować pracownika na badania kontrolne po ponad 30-dniowej chorobie, jeżeli pracownik bezpośrednio po zakończeniu zwolnienia chce skorzystać z urlopu na żądanie. Tak naprawdę urlop wypoczynkowy po długotrwałej chorobie nie jest w żaden sposób uregulowany przepisami prawa pracy, dlatego też pracodawca musi samodzielnie podjąć decyzję, czy pracownik może skorzystać z urlopu wypoczynkowego chorobie trwającej dłużej niż 30 dni, czy najpierw musi wrócić do pracy, odbyć kontrolne badania lekarskie, a dopiero w zależności od ich wyniku rozpocząć urlop wypoczynkowy (jeśli lekarz stwierdzi, że pracownik odzyskał zdolność do pracy). Jeśli pracodawca decyduje się na wysłanie pracownika na kontrolne badania lekarskie, musi poczekać, aż pracownik wróci ze zwolnienia lekarskiego, wystawić mu skierowanie na te badania, a następnie czekać na decyzję lekarza. Jedynie w chwili, gdy pracownik posiada urlop zaległy, a zbliża się ustawowy termin udzielenia tego urlopu, można pracownika wysłać urlop wypoczynkowy.
Urlop na żądanie po długiej chorobie a brak badań okresowych
Pracownik, który przebywa na zwolnieniu lub na urlopie wypoczynkowym, korzysta z przerw w wykonywaniu pracy, te dwie formy wzajemnie się wykluczają. Jeśli pracownik jest niezdolny do pracy, nie ma możliwości równoczesnego korzystania z urlopu wypoczynkowego, a tym samym z urlopu na żądanie. Jeśli pracownik nie posiada orzeczenia lekarza medycyny pracy o braku przeciwwskazań do wykonywania pracy po powrocie z choroby trwającej minimum 30 dni, przyjmuje się, że nie jest on zdolny do jej wykonywania. Tym samym jest to równoznaczne z brakiem możliwości skorzystania z urlopu na żądanie.
