Finanse

Dnia 1 stycznia 2020 roku miała miejsce nowelizacja przepisów dotycząca terminów zapłaty w transakcjach handlowych. Przedsiębiorcy są zobowiązani dostosować się do tychże. Celem ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych jest zapobieganie ustalaniu w umowach przesadnie długich terminów zapłaty.

Polscy przedsiębiorcy, a także konsumenci coraz częściej zawierają umowy przez internet lub telefon. Według statystyk już co druga umowa jest zawierana w ten właśnie sposób. Ma to związek z rozwojem branży ecommerce, czyli handlu elektronicznego. W artykule odpowiemy na pytanie kiedy umowa zawarta na odległość jest ważna i kiedy można odstąpić od takiej umowy. O tym, czy umowa zawarta przez telefon jest ważna, decyduje treść rozmowy telefonicznej, późniejsze zachowania stron umowy oraz fakt, czy umowa zawarta została pomiędzy przedsiębiorcą i konsumentem czy pomiędzy przedsiębiorcami. Nie wszystkie rodzaje umów zawierane między przedsiębiorcą a konsumentem korzystają z prawnej ochrony konsumenckiej. Przykładem takiej umowy jest chociażby umowa dotycząca usług finansowych. Zawarcie umowy przez telefon Umowa zawierana przez telefon z konsultantem polega przede wszystkim na tym, że strony nie są fizycznie obecne przy jej zawarciu, ale wykorzystują do tego celu aparat telefoniczny. Przez telefon zostają omówione szczegóły umowy (okres obowiązywania, wartość itp.) Według przepisów prawa niektóre umowy mogą być zawarte za pośrednictwem telefonu. Podstawę prawną dla takich umów daje nam ustawa o prawach konsumenta (Ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. 2014 poz. 827)). Znajdziemy w niej również zapisy o wszystkich warunkach bezpieczeństwa przy tego typu umowach. Z ustawy wynika obowiązek przedstawienia przez dzwoniącego konsultanta celu rozmowy. Konsultant musi też podać dane, które dają możliwość zidentyfikowania osoby lub firmy, w imieniu której się z nami kontaktuje. W polskim systemie prawnym zawarcie ważnej umowy na odległość za pośrednictwem telefonu jest jak najbardziej możliwe, ale aby była ona skuteczna musi być spełnionych kilka warunków. Odstąpienie od umowy zawartej przez telefon Nasze pawo chroni konsumenta w przypadku ewentualnego odstąpienia od umowy zawartej na odległość, w tym umowy zawartej przez telefon. Obowiązkiem przedsiębiorcy w relacji przedsiębiorca – konsument jest przesłanie konsumentowi formularza o odstąpieniu od umowy. Przepisy dokładnie nie określają terminu przesłania takiego formularza. Jeśli formularz zostanie przesłany, konsument ma prawo odstąpić od umowy w terminie 14 dni od daty jej zawarcia. Jeśli przedsiębiorca nie dostarczy konsumentowi omawianego formularza, czas na odstąpienie od umowy bez żadnych konsekwencji wynosić będzie 12 miesięcy. Konsument może odstąpić od umowy zawartej na odległość w terminie 14 dni od daty zawarcia, składając stosowne oświadczenie. Za czas faktycznego wykonywania usługi będącej przedmiotem umowy, do czasu skutecznego odstąpienia od niej - konsument musi zapłacić. Ważność umowy zawartej przez telefon Aby umowa zawarta przez telefon była ważna, muszą zostać spełnione określone warunki, wynikające z przepisów ustawy o prawach konsumenta. A więc to, czy umowa jest ważna, zależeć będzie od tego, jak w trakcie jej zawierania oraz po jej zawarciu, zachował się przedsiębiorca. Przedsiębiorca musi bowiem spełnić wszystkie wymogi, które narzuca na niego prawo. Kwestia ta rodzi jednak sporo poblemów. Często oceny skuteczności zawartej przez telefon umowy sąd dokonuje na podstawie dowodów przedstawionych przez obie strony. Trzeba w tym miejscu jednak zaznaczyć, iż to na przedsiębiorcy ciąży większość obowiązków. Kiedy umowa telefoniczna jest wiążąca? Umowa na odległość zawarta przez telefon jest wiążąca, kiedy spełniono wszystkie obowiązki wynikające z przepisów prawnych. Jeśli więc jedna ze stron nie wywiązuje się z umowy, druga strona może wypowiedzieć taką umowę, a także skierować sprawę na drogę postępowania sądowego i egzekucyjnego. Prawidłowo zawarta umowa na odległość, spełniająca wszystkie wymogi wywołuje skutki prawne i rodzi odpowiedzialność po obu stronach umowy. Warunki, które trzeba spełnić, aby umowa zawarta przez telefon była ważna? Podstawowy warunek, aby omawiana umowa była skuteczna to potwierdzenie jej treści na trwałym nośniku. Ustawa wskazuje, że trwały nośnik to materiał lub narzędzie, które umożliwia konsumentowi lub przedsiębiorcy przechowywanie informacji, które kierowane były do niego przez drugą stronę umowy w takim sposób, że w przyszłości będzie można z nich skorzystać, a żadna ze stron nie będzie miała prawa ingerowania w ich treść. Trwałym nośnikiem jest więc podpisana umowa w wersji papierowej, która zostanie dostarczona pod wskazany adres, wydruk umowy z podpisem elektronicznym, płyta, plik, SMS, a przede wszystkim email. Przedsiębiorca ma obowiązek niezwłocznie przesłać do konsumenta potwierdzenie zawarcia umowy na odległość. Ma to ochronić konsumenta, który po kontakcie z konsultantem, nie mając z nim żadnego kontaktu zwrotnego, będzie oczekiwać na przesłanie umowy przez kilka dni, a nawet tygodni. Umowa zawarta przez telefon między przedsiębiorcami Inaczej wygląda sytuacja, kiedy umowa zostaje zawarta pomiędzy przedsiębiorcami. W tym przypadku istnieje domniemanie ważności umowy zawartej w taki sposób, co często wykorzystują różne instytucje. Według zapisów Kodeksu cywilnego (Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93)) oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy stanowi ofertę, jeżeli określa istotne postanowienia tej umowy. Z uwagi na istniejące domniemanie zdarza się, że oferujący nie podaje istotnych zagadnień umowy, którą nam przedstawia, a jedynie oczekuje na wyrażenie naszej woli. Przedsiębiorcy działający w ten sposób wykorzystują przepisy Kodeksu cywilnego, które wskazują, że wola osoby, która dokonuje czynności prawnej, może być wyrażona przez każde zachowanie, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. Trzeba pamiętać też o tym, że jeżeli strony łączą stałe stosunki gospodarcze, to możliwe jest zawarcie umowy nawet poprzez zgodę milczącą lub też brak wyraźnego sprzeciwu. Jeśli więc oferent nie przedstawił żadnych warunków dla skuteczności umowy, można uznać ją za zawartą w przypadku braku sprzeciwu przedsiębiorcy. W tego typu relacji nie ma również obowiązku przesyłania drugiej stronie żadnych istotnych warunków umowy na trwałym nośniku. Kiedy zawarcie umowy przez telefon jest skuteczne? W relacji między przedsiębiorcą i konsumentem, obowiązkiem przedsiębiorcy jest poinformowanie na samym początku o celu rozmowy, przedstawienie danych identyfikacyjnych oraz istotnych warunków umowy, jej kosztów oraz sposobów i terminu zapłaty. Informacje te należy podać językiem prostym i zrozumiałym dla odbiorcy. Po akceptacji umowy przedsiębiorca również musi potwierdzić treść umowy, przesyłając ją na trwałym nośniku. W relacji pomiędzy przedsiębiorcami żaden z wyżej wymienionych wymogów nie obowiązuje. W rozmowie telefonicznej należy ustalić istotne postanowienia umowy co do jej treści oraz wynagrodzenia, jednak z góry zakłada się, iż umowa taka została zawarta. Dopiero w przypadku, gdy przedsiębiorca czuje się pokrzywdzony, może bronić swojego stanowiska i dążyć do uznania takiej umowy za niezawartą i niewywołującą skutków prawnych, powołując się na wady oświadczenia woli. Zawieranie umów przez telefonu jest coraz częstsze. Jednak powinniśmy być bardzo ostrożni przy tego typu umowach. Często umowy takie zawierane są bez ich znajomości i w nadmiernym pośpiechu. Szczególnie przedsiębiorcy są narażeni na zawieranie niefortunnych umów, dlatego należy bardzo ostrożnie podchodzić do wszelkich ofert handlowych, a w przypadku problemów i wątpliwości zasięgnąć rad specjalistów.

Wynajmując mieszkanie czy lokal do prowadzenia firmy, możemy stanąć przed dylematem czy zawrzeć umowę najmu, czy dzierżawy? W większości przypadków mamy do czynienia z najmem. Jednak warto znać różnice pomiędzy najmem i dzierżawą, aby wybrać korzystniejszą dla siebie opcję. W artykule wyjaśniamy, jakie są różnice pomiędzy najmem i dzierżawą. Najem i dzierżawa – różnice Kodeks cywilny (Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93)) określa najważniejszą różnicę między najmem i dzierżawą? W przypadku najmu najemca może tylko używać rzeczy, płaci za to wynajmującemu czynsz. Przy dzierżawie natomiast dzierżawca może nie tylko używać rzeczy, ale też pobierać z niej pożytki. Dzierżawca płaci za to wydzierżawiającemu czynsz. Pobieranie pożytków przy dzierżawie Prawo pobierania pożytków z rzeczy występuje przy dzierżawie, nie ma go przy najmie. Czym więc są pożytki? Najłatwiej wyjaśnić to pojęcie na przykładzie gruntów rolnych. Pożytkami są tu plony rolne (pożytki naturalne). Dzierżawca ma prawo te plony zebrać i je sprzedać. Sytuacja komplikuje się nieco, gdy mamy do czynienia z rzeczami, w tym nieruchomościami, które nie przynoszą pożytków naturalnych. Pożytki naturalne to nie jedyny rodzaj pożytków. Wyróżniamy też pożytki cywilne, czyli pożytki, które przynosi rzecz na podstawie stosunku prawnego. Jeśli jakaś rzecz może w ten przynosić zyski dzierżawcy, może być przedmiotem umowy dzierżawy. Lokal na działalność gospodarczą - wynająć czy wydzierżawić? Najem i dzierżawa mogą też dotyczyć nieruchomości wykorzystywanej do potrzeb działalności gospodarczej. W zdecydowanej większości przedsiębiorcy zawierają umowę najmu, a nie dzierżawy. Ponieważ lokal jest oddawany do używania go, a nie do pobierania z niego pożytków. Choć w związku z prowadzoną w lokalu działalnością przedsiębiorca generuje zysk dzięki prowadzonej w nim działalności, tego typu zysk nie jest “pożytkiem z lokalu” w rozumieniu przepisów o dzierżawie. Lokal mógłby natomiast być przedmiotem dzierżawy, gdyby miały w nim powstać stoiska handlowe, które dzierżawca miałby prawo podnajmować kolejnym osobom i pobierać w ten sposób pożytki (czynsz z podnajmu). Musiałoby to jednak wynikać z treści umowy i celu jej zawarcia. Innym rozwiązaniem mogłoby być zawarcie umowy najmu, w której zaznaczono by, że najemca ma prawo podnająć lokal lub jego część innym osobom bez zgody wynajmującego. Parking – najem czy dzierżawa? Zarówno umowa najmu, jak i dzierżawy może mieć zastosowanie w przypadku parkingów. Jeśli przedmiotem umowy ma być miejsce parkingowe lub cały parking, na którym druga strona umowy może parkować swoje samochody lub samochody klientów sklepu, mamy do czynienia z najmem, a nie dzierżawą. Parking w tym przypadku oddawany jest “do używania”, czyli do zaparkowania na nim auta. Ale parking może być również przedmiotem umowy dzierżawy. Będzie to miało miejsce, kiedy będzie przynosić drugiej stronie pożytki. Jeśli więc z umowy wynika, że zostanie na nim zorganizowany płatny parking, z którego dzierżawca będzie osiągać dochody w postaci opłat parkingowych. Wtedy dochody z opłat za parkowanie będą pożytkami cywilnymi. To, że parking będzie oddawany w dzierżawę powinno wynikać z treści umowy, gdzie opisywane są prawa i obowiązki obu stron. Najem i dzierżawa nie mogą być więc stosowane wymiennie, bo ich warunki istotnie różnią się miedzy sobą. Czas trwania najmu i dzierżawy Najem i dzierżawa różnią także maksymalnym czasem ich trwania. Mówimy tu o maksymalnym czasie, na jaki można zawrzeć umowę na czas oznaczony. Wielu osobom przy najmie nieruchomości zależy na tym, aby czas trwania umowy był jak najdłuższy. Ma to miejsce głównie w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej. Przedsiębiorcy chcą zabezpieczyć się przed sytuacją, gdy po kilku latach umowa zostanie im wypowiedziana. W tym przypadku zdecydowanie lepiej będzie zawrzeć umowę dzierżawy (można ją zawrzeć nawet na 30 lat). Umowa zawarta na dłużej przekształca się po 30 latach w umowę na czas nieoznaczony. Nie można tej zasady obejść, wpisując do umowy, że po 30 latach ulega ona przedłużeniu na kolejny okres. Jeśli umowa najmu nie jest zawierana między przedsiębiorcami, umowę można zawrzeć na maksymalnie 10 lat. Gdyby umowę zawarto na dłuższy czas, po upływie 10 lat należałoby ją traktować jako umowę na czas nieoznaczony. Treść umowy, a nie nazwa, decyduje o tym, czy mamy do czynienia z najmem czy z dzierżawą O tym, czym mamy do czynienia z najmem czy dzierżawą decyduje nie nazwa umowy (nagłówek), ale treść umowy, zapisane w niej prawa i obowiązki stron, cel zawarcia umowy. Czasem umowa najmu jest nazywana “umową dzierżawy” po to, żeby móc ją zawrzeć na dłużej niż 10 lat. Do roku 2008 r. nawet między przedsiębiorcami nie można było zawrzeć najmu na dłużej niż 10 lat. Próbowano więc obejść prawo, nazywając umowy najmu umowami dzierżawy, aby uzasadnić zawieranie ich na okres dłuższy niż 10 lat i uniemożliwić tym samym jej wypowiedzenie po 10 latach. Regulacje dotyczące możliwości obniżenia czynszu W przepisach o dzierżawie znajduje się przepis pozwalający na obniżenie czynszu dzierżawy. Jeżeli wskutek okoliczności, za które dzierżawca odpowiedzialności nie ponosi i które nie dotyczą jego osoby, zwykły przychód z przedmiotu dzierżawy uległ znacznemu zmniejszeniu, dzierżawca może żądać obniżenia czynszu przypadającego za dany okres gospodarczy. Takiego przepisu nie znajdziemy w odniesieniu do umowy najmu.

Obniżona stawka a symbol PKWiU na fakturze – w jaki sposób powinna być rozwiązana ta kwestia? Czy konieczne jest zamieszczenie na fakturze symbolu PKWiU w przypadku sprzedaży towaru po obniżonej cenie? Sprawdziliśmy odpowiedzi w ustawie.

W postępowaniu cywilnym istnieje termin wyroku zaocznego. Jest on wydawany, gdy pozwany nie stawił się na rozprawie oraz nie usprawiedliwił swojej nieobecność lub gdy jest obecny na rozprawie, ale w niej nie uczestniczy. Jeśli pozwany jest nieobecny wydany wyrok ma rygor natychmiastowej wykonalności. Sąd wysyła list z treścią wyroku na podany adres. Znajduje się w nim także pouczenie wyjaśniające, iż możliwy jest sprzeciw od wyroku zaocznego. W tym artykule odpowiadamy na pytanie, kiedy pozwany może złożyć sprzeciw od wyroku zaocznego, jak napisać taki sprzeciw, jakie są jego skutki i czy można go wycofać. Sprzeciw od wyroku zaocznego W Kodeksie postępowania cywilnego (Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296)) znajdziemy zapis, że wyrok zaoczny jest decyzją sądu, rozstrzygającą sprawę podczas nieobecności pozwanego. Może zostać wydany pod jego nieobecność na rozprawie, jeżeli wszystkie wezwania były prawidłowo dostarczone. Trzeba zaznaczyć w tym miejscu, iż po dwukrotnym awizowaniu pisma sąd uznaje takie pismo za doręczone. Gdy pozwany nie stawi się na rozprawie, oraz wyśle odpowiedzi na pozew, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych, które można składać za pomocą operatora pocztowego lub w trakcie rozprawy. W przypadku gdy pozwany podejmie korespondencję i ustosunkuje się do pozwu oraz przedstawi swoje stanowisko, sąd musi je uwzględnić. Dodatkowo w odpowiedzi na pozew można wnioskować o rozstrzygnięcie sprawy pod nieobecność powoda. W takim przypadku sąd nie wyda wyroku zaocznego. Trzeba pamiętać, że wyrok wydany podczas nieobecności pozwanego nie będzie zaoczny, jeżeli pozwany wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod swoją nieobecność. Wraz z dostarczonym wyrokiem zaocznym, zostaje dołączone pouczenie o przysługującym prawie do złożenia sprzeciwu. Sprzeciw można wnieść w terminie 2 tygodni, liczonych od dnia otrzymania wyroku. Odwołanie się od wyroku jest pismem w sprawie, który trzeba wysłać do sądu. Sprzeciw od wyroku zaocznego – pismo Według wcześniej wymienionego Kodeksu - sprzeciw od wyroku zaocznego powinien spełniać wymogi pisma procesowego, musi posiadać więc: – oznaczenie sądu, do którego jest skierowane – imię i nazwisko stron, ich przedstawicieli ustawowych, w przypadku przedsiębiorców nazwę firmy i osobę, która reprezentuje interesy danego przedsiębiorstwa oraz dane pełnomocników, jeżeli ich powołano – sygnaturę akt – wartość przedmiotu sporu, czyli kwotę zaokrągloną do pełnego złotego, z którą pozwany się nie zgadza – oznaczenie rodzaju pisma - w tym przypadku będzie to „sprzeciw od wyroku zaocznego” – opis swojego stanowiska (sprzeciwu), jest to część nazwana uzasadnieniem , ewntualnie wraz z wniesieniem nowych dwodów w sprawie – sprecyzowania oczekiwań wobec sądu, np.: (uchylenia wyroku zaocznego, oddalenia powództwa w całości, zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów sądowych, zawieszenia rygoru natychmiastowej wykonalności nadanej wyrokowi zaocznemu – podpis strony lub jej przedstawiciela – dowód opłaty sądowej. Opłata za sprzeciw od wyroku zaocznego? Sprzeciw od wyroku zaocznego jest odpłatny. Oplata wynosi połowę opłaty od pozwu. W sprawach o zapłatę opłata ta wynosi 5% wartości przedmiotu sporu. Skutki sprzeciwu od wyroku zaocznego? Po wniesieniu do sądu popranego sprzeciwu od wyroku zaocznego sąd ponownie zbada sprawę i może: wyrok zaoczny w całości lub w części utrzymać w mocy, uchylić go i orzec o żądaniu pozwu, odrzucić pozew, postępowanie umorzyć. Cofnięcie wniesionego sprzeciwu od wyroku zaocznego? Jeśli sąd uzna, że cofnięcie jest dopuszczalne, wówczas umarza postępowanie wywołane wniesieniem sprzeciwu i orzeka o kosztach jak przy cofnięciu pozwu. Wyrok zaoczny staje się wówczas prawomocny.

Przedawnienie zobowiązania podatkowego oraz składkowego ZUS – kiedy następuje? Jakie są zasady takiej procedury? Na czym polega przedawnienie i co jest kluczowe, aby nastąpiło? Odpowiadamy na wszystkie pytania w poniższym artykule.

Flexee to nowa aplikacja na smartfony, która ułatwi wypłacanie wynagrodzeń. Jak działa i jakie przyniesie korzyści? Twórcy Flexee, Andrzej Nowak, Piotr Kędzierski i Michał Maciuk, odpowiadają na potrzeby zarówno pracodawców, jak i pracowników. Dzięki temu, powstała nowa aplikacja, dzięki której będziemy mieli możliwość w łatwy sposób wcześniej wypłacać wynagrodzenia. Takie ułatwienie to praktyczna rewolucja na rynku pracy.Celem pomysłodawców było udostępnienie intuicyjnego rozwiązania, które umożliwi elastyczne formy wypłaty zarobionych pieniędzy. Stały dostęp do środków to nawiązanie do anglosaskiej tradycji „salary on demand” (ang.: wypłata na żądanie). Konieczność wnioskowania o wcześniejszą wypłatę łączyła się do tej pory z procedurami i nieraz krępującą sytuacją, w jakiej znajduje się pracownik. Przyczyny zapotrzebowania na wcześniejszą wypłatę można mnożyć od zdarzeń losowych, aż po wyprzedaże i okazje last minute. Aplikacja Flexee to atrakcyjna alternatywa dla wysoko oprocentowanych chwilówek, pożyczek od rodziny i zaciągania debetów.

Wielu początkujących przedsiębiorców tworzy biznesplany swoich firm, zanim przystąpią do realizacji projektu. Część z nich – dla własnego rozeznania, część dlatego, że przy staraniach o dotację/pożyczkę jest to dla nich obligatoryjne. Jakie miejsce w biznesplanie zajmuje charakterystyka przedsiębiorstwa?

Termin ten kojarzony jest bezpośrednio z wielopłaszczyznową oceną kondycji przedsiębiorstwa. Bardzo często jest zlecany przez zewnętrznych inwestorów zainteresowanych zakupem firmy w celu oceny opłacalności przedsięwzięcia.

Przedsiębiorca, który w swojej firmie posiada środki trwałe, musi umieć określić charakter nakładów poniesionych na te środki. Chodzi tu o rozróżnienie czy nastąpił remont czy modernizacja środka trwałego. W artykule przyjrzymy się tym pojęciom i wskażemy jakie są pomiędzy nimi różnice. Kwestia rozróżnienia tych dwóch pojęć jest o tyle istotna, że należy odpowiednio zakwalifikować tego typu wydatki do kosztów firmy. W zależności od tego, czy przedsiębiorca dokonał remontu czy modernizacji środka trwałego będzie on podlegał albo bezpośredniemu albo pośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Przy pośrednim zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu będzie się to odbywać przez odpisy amortyzacyjne. Remont środka trwałego W myśl przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 1994 Nr 89 poz. 414)), remont to wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. A więc remont środka to wszystkie nakłady związane z podtrzymaniem bądź odtworzeniem wartości użytkowej środka trwałego (stanu pierwotnego), przez naprawę lub wymianę zużytych elementów, jeśli zmienia to charakteru oraz funkcji środka trwałego. Konserwacja środka trwałego Konserwacja środka trwałego ma na celu zachowanie i zabezpieczenie należytego stanu technicznego, czyli stanu pierwotnego, zapobieganie zniszczeniu oraz umożliwienie korzystania z danego środka trwałego zgodnie z jego przeznaczeniem, nie powodując zmiany jego zastosowania czy funkcji. Prace konserwacyjne to np. okresowe przeglądy maszyn produkcyjnych, połączone z ich czyszczeniem i uzupełnieniem płynów co ma na celu zapewnienie sprawności takim urządzeniom oraz zapobieganie awariom. Modernizacja środka trwałego Ustawa o PIT (Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1991 Nr 80 poz. 350)) wskazuje, że modernizacja środka trwałego następuje przez przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację, gdy suma wydatków poniesionych na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł, oraz gdy poniesione wydatki powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. W myśl przepisów za modernizację środka trwałego należy uznać wszelkie wydatki poniesione na podniesienie standardu składnika majątku, poprawy jego funkcjonalności, jego rozbudowy oraz zmiany jego cech i właściwości np. przez adaptację do pełnienia nowej funkcji, co w efekcie prowadzi do zwiększenia jego wartości. Będzie to np. zainstalowanie windy w budynku lub wyposażenie budynku w klimatyzację. Remont a modernizacja Rozróżnienie definicji remontu i modernizacji jest istotne z punktu widzenia prawa podatkowego, ponieważ koszty związane z tymi kategoriami są inaczej ujmowane w ewidencjach księgowych. Przed kwalifikacją określonych wydatków jako wydatki na remont czy na modernizację danego środka trwałego trzeba dokładnie określić zakres wykonanych prac oraz innych czynności w porównaniu ze stanem pierwotnym. Modernizacja podlega amortyzacji Wydatki związane z remontem środka trwałego w momencie ich poniesienia podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Wydatków poniesionych na modernizację środka trwałego nie wrzucamy bezpośrednio w koszty. Zwiększają one wartość początkową danego składnika majątku, a ich zaliczenie do kosztów nastąpi poprzez odpisy amortyzacyjne. Trzeba jednak zaznaczyć, że kiedy wydatek związany z modernizacją nie przekroczy kwoty 10.000 zł, będzie zaliczany bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu i nie będzie podlegał amortyzacji. Reasumując wydatki poniesione na modernizację środka trwałego, o łącznej kwocie (w danym roku podatkowym) przekraczającej 10.000 zł, zwiększają wartość początkową środka trwałego i podlegają amortyzacji. Pozostałe wydatki na modernizację (o kwocie niższej niż 10.000 zł) lub te kwalifikowane jako remont czy konserwacja, są zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów i nie zwiększają wartości początkowej środka trwałego.

Spółka jest drugą najbardziej popularną w Polsce formą prawną prowadzenia działalności, a spółka z ograniczoną odpowiedzialnością – najczęściej wybieraną formą ze wszystkich rodzajów spółek. Ten typ działalności jest dogodny dla wspólników, chcących ograniczyć swoje ryzyko finansowe i możliwość poniesienia strat, a także dla osób, które chcą zachowywać bezpośredni nadzór nad prowadzeniem spraw spółki.

Osoba prawna to podmiot prawa cywilnego, który można zdefiniować jako jednostkę organizacyjną, której przepisy nadały osobowość prawną. Wśród tego typu podmiotów wyróżnia się spółki z o.o. i akcyjne, banki, spółdzielnie, uczelnie, przedsiębiorstwa państwowe, jednostki samorządu terytorialnego, fundacje, partie polityczne, organizacje religijne etc. Firmy będące osobami prawnymi odprowadzają do urzędu skarbowego podatek dochodowy CIT (ang. Corporate Income Tax), chyba że korzystają z przedmiotowego zwolnienia z tego obowiązku. Podstawę opodatkowania CIT stanowi suma dochodów ze źródeł przychodów jednostki, czyli przychód pomniejszony o koszty jego uzyskania w danym roku podatkowym. Jakie obowiązują stawki podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) w 2021? Zapraszamy do lektury.

Państwa należące do grupy G7 podjęły decyzję o nałożeniu podatku w wysokości 15 proc. na globalne przedsiębiorstwa. Wszystko wskazuje na to, że szykuje się prawdziwa rewolucja w zakresie zwalczania spółek unikających płacenia podatków.Z tego artykułu dowiesz się:Czym jest nowy podatek od wielkich korporacjiPo co jest wprowadzonyIle wyniesie

Umowa dzierżawy jest dokumentem na mocy którego wydzierżawiający przekazuje dzierżawcy rzecz do używania i wyraża zgodę na czerpanie przezeń korzyści w zamian za opłacanie ustalonego czynszu. Czynsz może być regulowany pieniędzmi lub za pomocą innych świadczeń, jednorazowo lub okresowo. Dzierżawie podlegają nieruchomości, na przykład grunty rolne i ruchomości oraz prawa przynoszące pożytki. Umowę dzierżawy zawiera się na czas określony lub nieokreślony, zwykle są to długie okresy. W sytuacji, gdy któraś ze stron zdecyduje się wycofać ze zobowiązania, musi złożyć wypowiedzenie skutkujące rozwiązaniem umowy dzierżawy. Jeżeli nie wprowadzono innego zapisu, rozwiązanie umowy następuje 6 miesięcy przed upływem roku dzierżawnego, natomiast w przypadku dzierżawy gruntu rolnego termin ten jest jeszcze dłuższy i wynosi rok. Oczywiście istnieje również możliwość rozwiązania umowy dzierżawy za porozumieniem stron i ustalenia dogodnych dla wydzierżawiającego i dzierżawcy warunków. Kodeks cywilny przewiduje też możliwość wypowiedzenia ze skutkiem natychmiastowym w sytuacji, gdy np. dzierżawca nie wywiązuje się ze spłaty czynszu lub używa przedmiotu dzierżawy w sposób sprzeczny z umową.

Zawód agenta ubezpieczeniowego wciąż cieszy się popularnością. Pozyskiwanie klientów oraz pośredniczenie w zawieraniu umów ubezpieczeniowych to główne zadania agencji ubezpieczeniowych. Z artykułu dowiesz się, jak krok po kroku założyć agencję ubezpieczeniową i na jego podstawie będziesz miał okazję zweryfikować, czy jest to biznes dla Ciebie? Zadania agencji ubezpieczeniowej Do zadań agencji ubezpieczeniowej należy pośredniczenie w zawieraniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, pozyskiwanie klientów oraz przygotowanie tych umów. Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że za wszelkie błędy odpowiada zakład ubezpieczeń, na rzecz którego agent ubezpieczeniowy prowadzi działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego. Multiagenci Agent ubezpieczeniowy może też sprzedawać polisy wielu towarzystw ubezpieczeniowych – wtedy staje się multiagentem. Multiagenta dotyczą te same wymagania co agenta ubezpieczeniowego, ale musi dodatkowo wykupić polisę OC. Podlega on obowiązkowemu ubezpieczeniu od odpowiedzialności cywilnej, bo bezpośrednio odpowiada za szkody powstałe z tytułu wykonywania czynności agencyjnych. Założenie agencji ubezpieczeniowej Przed założeniem agencji ubezpieczeniowej należy zdać egzamin, założyć działalność gospodarczą, podpisać umowę agencyjną z towarzystwem ubezpieczeń oraz zdobyć wpis w rejestrze agentów ubezpieczeniowych. Natomiast w przypadku multiagenta, dodatkowo wymagana jest polisa OC. W tym przypadku pośrednik musi zdać egzamin w każdym towarzystwie, którego produkty sprzedaje. Wpis do rejestru agentów ubezpieczeniowych dokonywany jest przez Komisję Nadzoru Finansowego na wniosek zakładu ubezpieczeń, z którym agent ubezpieczeniowy nawiązał współpracę. Agent ubezpieczeniowy może rozpocząć działalność dopiero po uzyskaniu przez organ nadzoru informacji o wpisie do rejestru. Organem nadzoru jest zakład ubezpieczeń, na rzecz którego działa agent ubezpieczeniowy. Dopuszczalne formy prowadzenia agencji ubezpieczeniowej Agencja ubezpieczeniowa może być prowadzona w formie jednoosobowej działalności gospodarczej wpisanej do CEIDG lub spółki prawa handlowego wpisanej do KRS (za wyjątkiem spółki partnerskiej). Agent ubezpieczeniowy nie może natomiast prowadzić swojej działalności w formie spółki cywilnej. PKD Podczas rejestracji działalności gospodarczej agent ubezpieczeniowy powinien wpisać kod PKD: 66.22.Z Forma opodatkowania dla agencji ubezpieczeniowej Omawiana działalność może być opodatkowana tylko na zasadach ogólnych albo w formie podatku liniowego. Aktualnie usługi ubezpieczeniowe są zwolnione z podatku VAT. Chyba, że są to transakcje w zakresie zawierania i realizacji polis ubezpieczeniowych np. likwidacja szkody. Obecnie usługi te podlegają opodatkowaniu po przekroczeniu limitu obrotów (200 tys. zł). Składki ZUS agenta ubezpieczeniowego Agent ubezpieczeniowy rozpoczynający prowadzenie działalności gospodarczej zgłasza ją na druku CEIDG-1. Dołączenie do niego załączników w postaci druków ZUS-ZUA i VAT-R jest automatycznym zgłoszeniem do tych instytucji. Trzeba dodać, iż ubezpieczenie chorobowe jest dobrowolne dla przedsiębiorcy i jeśli przedsiębiorca chce z niego skorzystać, musi złożyć odpowiedni wniosek. Agent ubezpieczeniowy a preferencyjne składki ZUS i ulga na start Agent ubezpieczeniowy rozpoczynający działalność może skorzystać z preferencyjnych składek ZUS (przez okres 24 miesięcy). Wysokość składek ZUS zależy od wysokości prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w kraju. Przedsiębiorca prowadzący agencję ubezpieczeniową może skorzystać też z tzw. ulgi na start, która upoważnia go do opłacania niższej składki zdrowotnej przez okres 6 miesięcy. Zarządzanie agencją ubezpieczeniową Bez prowadzenia terminarza praca agenta ubezpieczeniowego jest właściwie niemożliwa. Na rynku dostępnych jest sporo aplikacji, które znacznie ułatwiają pracę agentów. Rzetelne prowadzenie terminarza jest podstawą sukcesu finansowego tego typu przedsiębiorcy. Konto firmowe dla agencji ubezpieczeniowej Agent ubezpieczeniowy nie ma obowiązku zakładania odrębnego konta firmowego. Może używać swojego prywatnego rachunku. Jednak powinien pamiętać, że takie konto musi mieć jednego właściciela. Konieczność posiadania rachunku firmowego pojawia się w sytuacji, gdy niezbędne jest ujęcie rachunku bankowego na białej liście podatników oraz gdy płatności otrzymywane przez nabywców objęte są obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności. Warunki lokalowe dla agencji ubezpieczeniowej Na początku swojej działalności agent ubezpieczeniowy nie potrzebuje lokalu, w którym będzie ją prowadził. Ponieważ jego praca w pierwszej kolejności polega na wizytach u klientów, w firmach ubezpieczeniowych czy multiagencjach. Lokal przydaje się na kolejnym etapie rozwoju działalności, zwłaszcza gdy agent planuje zatrudnić pracowników. Jeśli działalność została zarejestrowana w prywatnym mieszkaniu lub domu agenta ubezpieczeniowego, należy zgłosić ten fakt do Urzędu Miasta lub Urzędu Gminy w celu ustalenia podatku od lokalu. RODO w agencji ubezpieczeniowej Prowadzenie firmy ubezpieczeniowej wiąże się z przetwarzaniem danych osobowych. Dlatego też prowadzący agencję zobowiązany jest do przestrzegania przepisów o RODO - Ustawa dnia 10 maja 2018r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. 2018 poz. 1000U) Marketing agencji ubezpieczeniowej Reklamę agencji ubezpieczeniowej należy umieścić w dostępnych środkach masowego przekazu. Duży wpływ na wizerunek firmy ma sprzedaż osobista. Im bardziej ryzykowny zakup, tym więcej argumentów musi dostarczyć agent ubezpieczeniowy, aby klient chciał skorzystać z jego oferty. Bardzo istotne są też opinie zadowolonych klientów. Założenie własnej agencji ubezpieczeniowej to spore wyzwanie, choć nakłady finansowe, jakie trzeba ponieść na start, są stosunkowo są niewielkie. Przy otwieraniu takiego biznesu trzeba pamiętać, że wynagrodzenie w branży ubezpieczeniowej jest zwykle prowizyjne, a więc zależy głównie od ilości podpisanych umów ubezpieczeniowych. Wszystkie formalne zagadnienia związane z pracą agentów ubezpieczeniowych uregulowane są w 5. Ustawie z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (Dz.U. 2017 poz. 2486) .

Przedsiębiorcy, którzy prowadzą działalność, z której uzyskują stosunkowo niewielkie przychody mogą skorzystać z możliwości prowadzenia działalności nierejestrowanej. W takiej sytuacji nie jest konieczne zakładanie firmy oraz odprowadzanie składek ZUS. Z artykułu dowiemy się co to jest działalność nierejestrowana i do jakiej wielkości przychodów można korzystać z tej formy prowadzenia firmy? Kiedy można skorzystać z prowadzenia działalności nierejestrowanej? Aby skorzystać z działalności nierejestrowanej biznes nie może miesięcznie przynosić przedsiębiorcy dochodów większych niż połowa płacy minimalnej. Wysokość płacy minimalnej jest co roku ustalana jest przez Radę Ministrów. W 2021 roku w związku z podwyżką płacy minimalnej do kwoty 2800 zł wzrósł limit który pozwala na skorzystanie z możliwości prowadzenia działalności nierejestrowanej. Limit działalności nierejestrowanej w 2021 roku Jak już wcześniej wspomniano, w roku 2021 Rada Ministrów podjęła decyzję o podniesieniu płacy minimalnej obowiązującej w naszym kraju do kwoty 2800 zł brutto. W związku z tym limit przychodów dający przedsiębiorcy prawo do prowadzenia działalności nierejestrowanej wynosi połowę tej kwoty. Czyli w 2021 roku właściciele drobnych biznesów, których miesięczne obroty nie przekraczają 1400 zł mogą skorzystać z możliwości nierejestrowania działalności gospodarczej. Jest jeszcze jeden warunek, który należy spełnić, aby móc prowadzić działalność nierejestrowaną. Firma taka nie może być zarejestrowana w przeciągu ostatnich 60 miesięcy. Osoby, które w ciągu 5 ostatnich lat zarejestrowały firmę niestety nie mogą prowadzić działalności nierejestrowanej. Zmiany limitu działalności nierejestrowanej na przestrzeni 2018-2021 Działalność nierejestrowana to instrument, który po raz pierwszy został wprowadzony w roku 2018. Do roku bieżącego limit przychodów uprawniający do skorzystania z działalności nierejestrowanej znacząco wzrósł. Poniżej przedstawiono ile w poszczególnych latach wynosił omawiany limit. 2018: płaca minimalna – 2100 zł, limit – 1050 zł 2019: płaca minimalna – 2250 zł, limit – 1125 zł 2020: płaca minimalna – 2600 zł, limit – 1300 zł 2021: płaca minimalna – 2800 zł, limit – 1400 zł . Kwestia ZUS-u i podatków przy działalności nierejestrowanej Osoba korzystająca z możliwości prowadzenia działalności nierejestrowanej nie jest zobowiązana do odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne i nie musi rejestrować się w ZUS-ie. Jednak prowadzenie działalności nierejestrowanej nie zwalnia z obowiązku rozliczenia się osiąganych dochodów z urzędem skarbowym. Osoba prowadząca małą działalność ma zatem obowiązek zapłacić od tej działalności podatek. Należność tą wykazuje się w zeznaniu rocznym PIT-36. Rozliczenie podatku odbywa się według skali podatkowej ze stawkami 18 i 32%. Przekroczenie limitu W momencie, kiedy przychód uzyskany z działalności nierejestrowanej przekroczy w danym miesiącu wysokość połowy kwoty minimalnego wynagrodzenia, działalność zostaje zakwalifikowana jako działalność gospodarcza. Następuje to od dnia, w którym nastąpiło przekroczenie limitu. W takiej sytuacji przedsiębiorca musi w ciągu 7 dni złożyć w CEiDG wniosek rejestracyjny. Na koniec trzeba zaznaczyć, iż działalność nierejestrowana nie może być wykonywana w ramach umowy spółki cywilnej, a także w ramach działalności, które wymagają posiadania koncesji, licencji czy pozwolenia.

Niektórzy przedsiębiorcy mają obowiązek prowadzenia ewidencji swojej sprzedaży na kasie fiskalnej. Niektórzy z nich podlegają jednak zwolnieniom z tego obowiązku na mocy rozporządzenia w sprawie zwolnień z kas rejestrujących Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. 2018 poz. 2519). W akcie prawnym istnieją zapisy zarówno o zwolnieniach ze względu na osiągnięty obrót, jak i ze względu na rodzaj wykonywanej czynności. Z artykułu dowiesz się, kogo dotyczą zwolnienia i jak ustalić limit obrotów na kasę fiskalną. Zwolnienie na kasę fiskalną w związku z limitem obrotu Zgodnie z przepisami przedsiębiorca, który prowadzi sprzedaż na rzecz osób prywatnych i rolników ryczałtowych, może skorzystać ze zwolnienia z obowiązku ewidencji sprzedaży na kasie fiskalnej, jeśli nie przekroczył limitu obrotów określonego w ustawie. Limit ten wynosi 20 000 zł. Podatnik kontynuujący sprzedaż, może skorzystać z omawianego zwolnienia w przypadku, gdy w poprzednim roku podatkowym kwota obrotu nie przekroczyła 20 000 zł. W momencie przekroczenia limitu obrotów, przedsiębiorca jest zobligowany do zakupu kasy fiskalnej w ciągu 2 miesięcy – licząc od końca miesiąca, w którym stracił prawo do zwolnienia. Podatnik objęty obowiązkiem posiadania kasy online może liczyć na otrzymanie ulgi na zakup kasy. Kwota ulgi to 90% wartości kasy (nie więcej jednak niż 700 zł). Grupy podatników zwolnione z kas fiskalnych? Istnieje kilka grup podatników, dla których omawiane zwolnienia nie mają zastosowania. I tacy podatnicy, rozpoczynając sprzedaż towarów lub usług na rzecz osób prywatnych i rolników ryczałtowych, muszą posiadać kasę fiskalną bez względu na uzyskany obrót. Dotyczy to np. przedsiębiorców sprzedających: paliwo, perfumy, silniki i części do silników, sprzęt fotograficzny, radiowy i telewizyjny oraz wyroby tytoniowe i alkoholowe. Zwolnienia nie obowiązują również w przypadku świadczenia usług gastronomicznych, kosmetycznych, fryzjerskich, prawniczych, lekarskich, a także przewozów pasażerskich w komunikacji samochodowej, wymiany opon oraz naprawy pojazdów silnikowych i motorowerowych. Obliczanie obrotu uprawniającego do zwolnienia Aby obliczyć obrót uprawniający do skorzystania ze zwolnienia z obowiązku posiadania kasy fiskalnej, wystarczy zsumować całościowy obrót ze sprzedaży na rzecz osób prywatnych oraz rolników ryczałtowych. Jeśli przedsiębiorca prowadzi w tym samym czasie sprzedaż na rzecz osób prowadzących działalność gospodarczą, musi pamiętać, iż obrót z tego tytułu nie wlicza się do kwoty uprawniającej do zwolnienia z obowiązku stosowania kas. Ustalając obrót uprawniający do zwolnienia z kasy fiskalnej, należy przyjąć obrót netto, czyli bez podatku VAT. W przypadku, osób zwolnionych z VAT, trzeba wziąć pod uwagę całą wartość sprzedaży na rzecz osób prywatnych oraz rolników ryczałtowych. Limit obrotów a kontynuacja sprzedaży lub rozpoczęcie sprzedaży Jeśli w poprzednim roku swojej działalności przedsiębiorca nie przekroczył limitu 20 000 zł z tytułu sprzedaży towarów lub usług, nie musi przeliczać limitu proporcjonalnie. Nie ma tu znaczenia czy sprzedaż będzie dokonywana przez cały rok czy od połowy roku. Limit stanowi pełna kwota 20 000 zł. Ale jeśli rozpoczynamy sprzedaż na rzecz osób prywatnych w danym roku podatkowym, limit zwolnienia należy ustalić na podstawie przewidywanego obrotu ze sprzedaży, proporcjonalnie do czasu sprzedaży w danym roku podatkowym. W momencie, kiedy rozpoczynamy sprzedaż w trakcie roku np. w październiku, w kolejnym roku nie trzeba dokonywać przeliczeń.

Zrzeczenie się z długu skutkuje wygaśnięciem zobowiązania. Dlatego jest to automatyczne zwolnienie z długu. Jeśli wierzyciel umorzy dług, dłużnik jest wolny od jego spłaty, a co za tym idzie wierzyciel w przyszłości nie ma już prawa do zażądania spłaty długu. Z artykułu dowiemy się, kiedy można umorzyć dług oraz na jakie korzyści można liczyć z tego tytułu? Zapisy Kodeksu cywilnego na temat zrzeczenia się długu Kodeks cywilny (Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93)), przewiduje możliwość złożenia oferty zrzeczenia się długu przez wierzyciela. Jeśli dłużnik zaakceptuje takie oświadczenie mówimy o zrzeczeniu się wierzytelności. Nie ma w przepisach wymogów co do formy takiego oświadczenia. Jednak najlepiej sporządzić taką umowę w formie pisemnej. Jeżeli dłużnik przyjmie oświadczenie, doprowadzi to do zwolnienia go z długu, a w związku z tym wygasną wszystkie zabezpieczenia wierzytelności ((zastaw, hipoteka czy poręczenia). Zwolnienie z długu jest najpopularniejszą formą umorzenia długu. Potrzebni są do tego zarówno wierzyciel, jak i dłużnik. Wierzyciel proponuje, że zrzeknie się długu, a dłużnik akceptuje tę propozycję. Ustawa przewiduje jeszcze inny rodzaj umorzenia długu - jest to cofnięcie pozwu oraz zrzeczenie się roszczenia dochodzonego pozwem. W tym przypadku nie trzeba uzyskać zgody dłużnika. Można to zrobić osobiście w czasie rozprawy lub wysłać do sądu pismo i nie jest w tym przypadku potrzebna ani zgoda, ani obecność dłużnika. W efekcie umorzenie takie skutkuje powstaniem przychodu (podlegającego opodatkowaniu) po stronie dłużnika. Przychodem tym będzie jednak tylko należność podstawowa, bez odsetek. Inne możliwości zrzeczenia się długu Możliwość uwolnienia się od długu stwarza również przejęcie długu przez osoby trzecie. Skutkiem takiego przejęcia długu przez osoby trzecie jest wygaśnięcie zobowiązań względem dotychczasowego dłużnika. Zaznaczmy jednak, iż świadczenie trwa w formie niezmienionej. Wierzyciel nie może już niczego żądać od swojego pierwotnego dłużnika. Forma zawarcia umowy o przejęciu długu musi być pisemna, w innym przypadku będzie ona nieważna i nie wywoła żadnych skutków prawnych. Przejęcie długu przez inne osoby może nastąpić w kilku przypadkach. Po pierwsze przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika (oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron). Po drugie przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela (oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron, ale jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna). Korzyści z umorzenia długu Może się wydawać, że umorzenie długu nie może być korzystne dla wierzyciela i generuje same straty. Analizując temat głębiej możemy znaleźć jednak pewne korzyści z umorzenia wierzytelności. Często zdarza się, że dłużnik od którego próbujemy wyegzekwować należności, jest na skraju bankructwa. Proces ciągnie się latami bez żadnego skutku i naraża wierzyciela na dodatkowe koszty związane z prowadzeniem postępowania (koszty sądowe, komornicze). W tym przypadku umorzenie długu może przynieść więcej korzyści niż dalsze jego egzekwowanie. Przemawia za tym np. fakt, iż wierzyciel może zaliczyć dług na poczet kosztów uzyskania przychodów. Trzeba zaznaczyć, że umorzenie długu dotyczy kwoty podstawowej wraz z naliczonymi odsetkami. Czy warto umorzyć dług? Próba odzyskania pieniędzy od kogoś niewypłacalnego, może zająć wiele lat i wygenerować wiele kosztów. I mimo że wydaje się to nielogiczne, takie umorzenie może przynieść więcej korzyści niż uporczywe ściganie dłużnika.

Prowadzenie indywidualnego gospodarstwa rolnego na mocy przepisów jest zwolnione z obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych. Rolnika nie dotyczą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.)), o czym mówi sama ustawa. Jednak działalność rolnicza podlega przepisom ustawy o VAT. W artykule wyjaśnimy, kim jest rolnik ryczałtowy oraz jak powinien rozliczać podatek VAT? Rolnik ryczałtowy Zgodnie z definicją zawartą w ustawie o VAT rolnik ryczałtowy to: "rolnik dokonujący dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze, korzystający ze zwolnienia od podatku na podstawie przepisów prawa, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych". W związku ze zwolnieniem z VAT towarów i usług dostarczanych przez rolnika ryczałtowego nie musi się on rejestrować się jako czynny podatnik VAT w urzędzie. Rolnik nie musi również wystawiać faktur za wykonywane czynności oraz prowadzić ewidencji. Jeśli rolnik ryczałtowy dokonuje dostawy swoich produktów na rzecz czynnego podatnika VAT, otrzymuje od nabywcy fakturę VAT-RR jako dokument potwierdzający transakcję. Jest to sytuacja nietypowa, gdyż fakturę wystawia nabywca, a nie sprzedawca. Na podstawie takiej faktury rolnik może ubiegać się o zwrot podatku z tytułu nabycia niektórych środków wykorzystanych do produkcji, które opodatkowane są podatkiem VAT. Przejście na VAT ogólny Decyzję o rezygnacji z ryczałtowego rozliczenia VAT i w związku z tym przejścia na zasady ogólne podejmuje sam rolnik. Dokonuje on tego w trakcie roku podatkowego, rejestrując się w urzędzie skarbowym jako czynny podatnik VAT. Dlatego składa zgłoszenie rejestracyjne VAT-R przed rozpoczęciem miesiąca, w którym ma nastąpić rezygnacja. W momencie rejestracji rolnik staje się czynnym podatnikiem VAT. Rozliczenia na zasadach ogólnych w praktyce Kiedy rolnik zarejestruje się jako czynny podatnik VAT, traci prawo do żądania od nabywcy faktur VAT-RR. Nie może się również ubiegać o zwrot VAT z tytułu dostawy produktów rolnych na rzecz nabywców będących czynnymi podatnikami. Rolnik natomiast jako czynny podatnik VAT zobowiązany jest do wystawiania faktur z naliczonym podatkiem należnym, prowadzenia ewidencji sprzedaży oraz zakupów VAT, wysyłki druków JPK V7 raz w miesiącu, odprowadzania należnego podatku, jeżeli zostanie on wykazany w rozliczeniu za dany miesiąc. Rolnik po uzyskaniu statusu czynnego podatnika VAT nabywa również pewne prawa. Rolnik może na przykład odliczyć VAT naliczony na podstawie faktur VAT, dokumentujących dokonane zakupy. Podstawą rozliczeń są w tym przypadku posiadane faktury VAT oraz prowadzona ewidencja zakupów VAT. JPK V7 rolnika W JPK V7 rolnik wykazuje się zarówno sprzedaż, jak i zakup towarów lub usług. Kwoty w danym pliku przyporządkowane są do odpowiednich stawek VAT. W przypadku rolników stawki to często 5% i 8%, rzadziej natomiast stawka 23%. Wykazywana w JPK V7 kwota należnego podatku wynikająca ze sprzedaży towarów i usług pomniejszona jest o kwotę podatku naliczonego przy zakupach dokonywanych przez rolnika i daje w konsekwencji wynik rozliczenia VAT za dany okres. Jeśli naliczona jest nadwyżka podatku to przechodzi na okres następny lub na wniosek rolnika jest wypłacana. W części deklaracyjnej JPK V7 za dany okres rolnik wykazuje całą swoją okresową sprzedaż oraz otrzymane zaliczki z rozliczanego miesiąca lub kwartału. Podatek naliczony od zakupów można wykazywać w części deklaracyjnej JPK V7 za okres otrzymania faktury lub w jednym z dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych. Ponadto na żądanie urzędu podatnik wystawiający faktury VAT RR w imieniu rolnika ryczałtowego jest zobowiązany wygenerować jednolity plik kontrolny dotyczący faktur sprzedaży. Rolnikiem ryczałtowy i jednoczesne prowadzenie działalności na zasadach ogólnych Jeżeli rolnik ryczałtowy chciałby wykonywać działalność opodatkowaną na zasadach ogólnych, będzie to niezgodne z przepisami. W takim przypadku w ramach wykonywania czynności jako rolnik ryczałtowy, rolnik ten musi się zrzec przywilejów ryczałtowych na rzecz zasad ogólnych rozliczania VAT. W przypadku gdy rolnik ryczałtowy prowadzi również działalność gospodarczą niebędącą działalnością rolniczą (np. jeśli prowadzi warsztat samochodowy), może pozostać rolnikiem ryczałtowym prowadzącym dodatkowo działalność gospodarczą opodatkowaną VAT na zasadach ogólnych.

Ulga termomodernizacyjna polega na odliczeniu od podstawy opodatkowania wydatków poniesionych na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w jednorodzinnym budynku mieszkalnym. Ulga taka należy się podatnikowi, który jest właścicielem lub współwłaścicielem takiego budynku. Z artykułu dowiemy się, co kryje się pod nazwą przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, jakie wydatki podlegają odliczeniu oraz kto może skorzystać z tego typu ulgi. Przedsięwzięcie termomodernizacyjne Przedsięwzięcie termomodernizacyjne to ulepszenie lub unowocześnienie, dzięki któremu następuje zmniejszenie zapotrzebowania na energię dostarczaną na potrzeby ogrzewania budynków oraz wody. W wyniku takiego ulepszenia, następuje zmniejszenie strat energii pierwotnej w lokalnych sieciach ciepłowniczych i zasilających je źródłach ciepła, jeżeli budynki mieszkalne, do których dostarczana jest energia spełniają warunki w zakresie oszczędności energii, określone w przepisach prawa budowlanego, lub zostały podjęte działania mające na celu wygenerować takie oszczędności. Do przedsięwzięć takich zalicza się również wykonanie przyłącza technicznego do scentralizowanego źródła ciepła, powodującego likwidację lokalnego źródła, w wyniku czego następuje zmniejszenie kosztów pozyskania ciepła dostarczanego do budynków mieszkalnych. Jest to również całkowita lub częściowa zamiana źródeł energii na źródła odnawialne. Z ulgi termomodernizacyjnej nie można skorzystać, jeśli budynek jest w budowie. Wydatki podlegające odliczeniu Odliczeniu podlegają wydatki, które są wymienione w załączniku do rozporządzenia ministra inwestycji i rozwoju z dnia 21 grudnia 2018 r. w sprawie określenia wykazu rodzajów materiałów budowlanych, urządzeń i usług związanych z realizacją przedsięwzięć termomodernizacyjnych (Dz. U. poz. 2489). Przedsięwzięcie termomodernizacyjne musi jednak zostać zakończone w okresie 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym podatnik poniósł pierwszy wydatek na ten cel. Omawiane przedsięwzięcia muszą zostać udokumentowane fakturą wystawioną przez czynnego podatnika podatku od towarów i usług. Wydatki na modernizację nie mogą zostać sfinansowane ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej lub wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej lub zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek innej formie. Omawiane wydatki nie mogą być również zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne lub uwzględnione przez podatnika w związku z korzystaniem z ulg podatkowych. Jeśli poniesione wydatki były opodatkowane podatkiem od towarów i usług, za kwotę wydatku uważa się wydatek plus podatek, o ile podatek od towarów i usług nie został odliczony na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług. Jak odlicza się ulgę oraz jaką kwotę można odliczyć Odliczenia dokonuje się w zeznaniu rocznym, biorąc pod uwagę rok w którym poniesiono wydatek na modernizację. Kwota odliczenia, która nie znalazła pokrycia w dochodzie podatnika za ten rok podatkowy, podlega odliczeniu w kolejnych latach, nie dłużej jednak niż przez 6 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek. Odliczenie stosuje się także do przedsięwzięcia termomodernizacyjnego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2019 r., które zostało zakończone po dniu 31 grudnia 2018 r., jednak nie później niż 3 lata, licząc od końca roku podatkowego, w którym podatnik poniósł pierwszy wydatek na ten cel. W takim przypadku odliczeniu podlegają wydatki poniesione w okresie od 1 stycznia 2019 r., maksymalnie do dnia, w którym upływa wyżej wskazany termin. Kwota odliczenia to maksymalnie 53 000 zł i dotyczy ona wszystkich realizowanych przedsięwzięć termomodernizacyjnych w poszczególnych budynkach, których podatnik jest właścicielem lub współwłaścicielem. Utrata prawa do ulgi Jeśli podatnik nie zrealizuje przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w terminie 3 lat od jego rozpoczęcia, jest on zobowiązany do zwrotu ulgi. Oznacza to, doliczenie kwot uprzednio odliczonych z tego tytułu od dochodu za rok podatkowy, w którym upłynął wyznaczony termin. Podatnik, który po roku, w którym skorzystał z ulgi, otrzymał zwrot odliczonych wydatków na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, jest obowiązany doliczyć odpowiednio kwoty uprzednio odliczone do dochodu w zeznaniu składanym za rok podatkowy, w którym otrzymał ten zwrot.

Deklaracja wekslowa stanowi dokument, który uzupełnia weksel in blanco. Jak sama nazwa mówi, jest to weksel niewypełniony, zawierający tylko podpis wystawcy. Często stosuje się go jako zabezpieczenie należności wierzyciela, na przykład przy zaciąganiu kredytu lub pożyczki. Deklaracja wekslowa służy więc doprecyzowaniu brakujących elementów weksla in blanco, do którego została dołączona i zawiera porozumienie stron upoważniające odbiorcę weksla do jego wypełnienia w razie zaistnienia ustalonych przez strony okoliczności. Prawo wekslowe nie narzuca formy sporządzania ani przekazywania deklaracji wekslowej, dopuszcza się możliwość pisemnego lub ustnego składania deklaracji. Deklaracja wekslowa nie stanowi o ważności weksla, określa jedynie przyszły dług i termin jego egzekucji.

Pomoc de minimis to wsparcie udzielane przedsiębiorcom przez państwo. Zgodnie z definicją, jest to pomoc na tyle mała, że nie trzeba jej zgłaszać do Komisji Europejskiej, gdyż zakłada się, że nie narusza ona konkurencji i nie wpływa na handel między państwami członkowskimi. Dofinansowanie może być przyznane między innymi w formie szkoleń, inwestycji, zwolnień podatkowych czy umorzenia odsetek ZUS etc. Wysokość pomocy de minimis jest limitowana, a informacji o aktualnym wykorzystaniu puli udziela Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Zasady przyznawania pomocy de minimis reguluje Rozporządzenie Komisji Europejskiej 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. Na mocy Rozporządzenia Komisji (UE) 2020/972 z dnia 2 lipca 2020 r. ważność dotychczasowych standardów przydzielania wsparcia została przedłużona do 31 grudnia 2023 roku.

Jak mówi znane przysłowie „w życiu są pewne dwie rzeczy: śmierć i podatki”. Na to, jakie podatki płacimy, niestety bardzo rzadko mamy wpływ. Mamy go jednak w sytuacji, gdy chcemy rozporządzić majątkiem w przypadku naszej śmierci. Najużyteczniejszym narzędziem, gdy chcemy przekazać bliskiemu konkretną rzecz, jest zapis windykacyjny.

Wobec aktualnej sytuacji na ekonomicznej coraz więcej firm jest zadłużonych. Kryzys gospodarczy w związku z epidemią COVID-19 jeszcze bardziej nasila to zjawisko. Przedsiębiorcy, którzy z jakichś powodów zalegają w spłacie swoich zobowiązań, muszą się liczyć ze wszczęciem postępowania egzekucyjnego w związku z powstałym długiem. Aby jednak mogło do tego dojść, potrzebny jest tytuł wykonawczy, czyli tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności. W artykule wyjaśnimy pojęcia tytułu egzekucyjnego oraz tytułu wykonawczego.

Od niedawna w Polsce obowiązuje nowelizacja ustawy Kodeks karny (Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. 1997 Nr 88 poz. 553)), która zwiększyła możliwości walki z przestępcami, poprzez takie narzędzia jak – instytucję przepadku rozszerzonego, konieczność wykazania legalnego pochodzenia mienia czy możliwość zastosowania zamrożenia prewencyjnego. Oznacza to że skarb państwa może odebrać majątki skazanym za przestępstwa karą powyżej 5 lat pozbawienia wolności, jeśli nie udowodnią oni, że zdobyli je w uczciwy sposób. Regulacje te przede wszystkim mają uderzać w zorganizowane grupy przestępcze. Co to jest konfiskata rozszerzona? Konfiskata rozszerzona pozwala organom ścigania, zajmować domy, grunty, samochody, dobra luksusowe, a od kwietnia 2017 roku również przedsiębiorstwa czy udziały w spółkach. Mienie to ma być zabezpieczone na poczet przyszłych kar. W prawie konfiskatę rozszerzoną określa się też jako przepadek mienia pochodzącego z przestępstwa. Zmiany przepisów karnych pozwoliły na poszerzenie katalogu rzeczy, które mogą zostać skonfiskowane, jeśli przedsiębiorstwo posłużyło do popełnienia przestępstwa. Nowelizacja ustawy pozwoliła również na zastosowanie konfiskaty rozszerzonej wobec osób trzecich, którym sprawca przestępstwa przekazał mienie. Zadaniem tego narzędzia jest pozbawianie korzyści materialnych sprawców poważnych przestępstw, popełnianych głównie w zorganizowanych grupach przestępczych. Ustawodawca, rozszerzając możliwości konfiskaty, miał na celu nałożenie na przestępców dotkliwych kar. Przykład zastosowania konfiskaty rozszerzonej w praktyce Narzędzie, jakim jest konfiskata, rozszerzona została już zastosowana w praktyce. Przykładem może być przypadek, który dotyczył grupy udzielającej pożyczek lichwiarskich, gdzie dokonano zabezpieczenia majątku w celu zwrotu pokrzywdzonym. Grupa przestępcza udzieliła pożyczek pod zastaw mieszkań należących do pożyczkobiorców. Wartość lokali była celowo zaniżana, a lokale były wyłudzane. Liczba poszkodowanych to 100 osób, a szkody wynoszą 16 mln zł. Interpretacja przepisów dotyczących konfiskaty rozszerzonej W momencie popełnienia przestępstwa, Sąd może orzec przepadek przedsiębiorstwa stanowiącego własność sprawcy lub jego równowartość. Przesłanką jest tu osiągnięcie z przestępstwa, choćby pośrednio, korzyści majątkowej o znacznej wartości oraz popełnienie przestępstwa z użyciem przedsiębiorstwa lub ukrycie korzyści osiągniętej z przestępstwa z posłużeniem się przedsiębiorstwem. Korzyść ta może być osiągnięta bezpośrednio lub pośrednio. Organy ścigania mogą zastosować konfiskatę tylko i wyłącznie do przestępstwa popełnionego umyślnie. Definicja przedsiębiorstwa Zgodnie z zapisami Kodeksu cywilnego (Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93)) przedsiębiorstwo to zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono między innymi - nazwę, nieruchomości lub ruchomości, prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości prawnych, wierzytelności, prawa z papierów wartościowych, środki pieniężne, koncesje, licencje, zezwolenia, patenty, majątkowe prawa autorskie, księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W związku z powyższym konfiskata przedsiębiorstwa lub jego składników nie będzie dotyczyła jedynie ruchomości, nieruchomości czy środków pieniężnych, ale również wierzytelności, papierów wartościowych, patentów czy praw autorskich. Przedsiębiorstwo podlegające konfiskacie Przepisy określają, że konfiskata możliwa jest zarówno w odniesieniu do przedsiębiorstwa stanowiącego własność sprawcy, jak i do przedsiębiorstwa niestanowiącego takiej własności. Warunkiem orzeczenia konfiskaty jest udowodnienie właścicielowi przedsiębiorstwa, że działając bezpośrednio lub pośrednio, pozwolił sprawcom na posłużenie się jego firmą. Dlatego przepadek przedsiębiorstwa jest możliwy tylko w przypadku, gdy jego właścicielem jest osoba fizyczna. Rozmiar szkody, a konfiskata Przepadek przedsiębiorstwa jest możliwy wyłącznie w przypadku popełnienia przestępstwa, z którego sprawca osiągnął korzyść majątkową sporej wartości (przekraczającej 200 000 zł). Jeśli dojdzie do osiągnięcia takiej korzyści, konfiskata będzie miała miejsce jedynie wtedy, kiedy przedsiębiorstwo zostało wykorzystane w znacznej części osiągnięcia tejże korzyści. Dodatkowo sąd może odstąpić od orzeczenia przepadku, w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Jednakże możliwość odstąpienia od orzeczenia przepadku jest ograniczona do przepadku orzekanego wobec właściciela niebędącego sprawcą przestępstwa. Przy takim odstąpieniu sąd bierze pod uwagę kryteria oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu. W sytuacji, gdy sąd odstąpi od orzeczenia przepadku, dalej może orzec nawiązkę w wysokości do 1 000 000 zł na rzecz pokrzywdzonego lub Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Okres kontroli Narzędzie konfiskaty rozszerzonej stosuje się do majątku, który sprawca objął w okresie 5 lat przed popełnieniem przestępstwa do chwili wydania wyroku. Okres 5 lat przed popełnieniem przestępstwa jest więc granicą kontroli legalności pochodzenia mienia sprawcy. Przedsiębiorstwo pod zarządem państwa Zabezpieczone w trakcie postępowania karnego przedsiębiorstwo przechodzi pod zarząd państwa. Ma to na celu ochronę interesów firmy. Państwo może uregulować zobowiązania przedsiębiorstwa, a nawet zaciągać nowe, o ile jest to korzystne. Zarządca wypłaca pensje pracownikom i ściąga wierzytelności od dłużników. Takie rozwiązanie jest korzystne dla oskarżonego, w przypadku gdyby okazało się, że jest on niewierny lub jego firma nie posłużyła do popełnienia przestępstwa. Ale jest też korzystne dla skarbu państwa, który w razie przepadku mienia przejmuje przedsiębiorstwo. Przepisy prawne wymagają od przedsiębiorców wzmożonej czujności. Przedsiębiorcy powinni zbierać i przechowywać dowody transakcji, które mogą służyć do wykazania legalności posiadanego mienia w przypadku kontroli. Właściciele firm, którzy mają podejrzenia, że ich firma mogła być narzędziem popełnienia przestępstwa gospodarczego, muszą wziąć pod uwagę ewentualną konfiskatę ich przedsiębiorstwa. Dla uczciwych przedsiębiorców, zaostrzenie przepisów oznaczają wzmożoną ochronę przed tego typu oszustwami.

Zaległości w urzędzie skarbowym mogą zdarzyć się każdemu i nie muszą wcale wynikać ze złej woli podatnika, gdyż nawet najbardziej skrupulatnym przedsiębiorcom zdarza się niedotrzymanie terminu opłaty zobowiązań. Taką zaległość należy jednak jak najszybciej uregulować, ponieważ odsetki w przypadku podatków naliczane są za każdy dzień zwłoki.

Zarówno osoba fizyczna, jak i osoba prawna są podmiotami prawa cywilnego. Z tego artykułu dowiesz się, czym różni się osobowość prawna od osobowości fizycznej, co to jest zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych oraz dlaczego działalność gospodarcza nie ma osobowości prawnej. Osoba prawna – definicja Pojęcie osoby prawnej zdefiniowane jest w przepisach Kodeku cywilnego (Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93)). Według zapisów ustawy osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną. Przykładami osób prawnych są spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki akcyjne, banki oraz spółdzielnie. Jednostka organizacyjna uzyskuje osobowość prawną z chwilą jej wpisu do właściwego rejestru, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Prawo cywilne nie definiuje wprost pojęcia osoby fizycznej, a określa jedynie, że każdy człowiek od chwili urodzenia aż do śmierci ma zdolność prawną. Osoba fizyczna posiada zarówno zdolność prawną, jak i zdolność do czynności prawnych. Osoba prawna i osoba fizyczna – różnice Różnica między osobą prawną a fizyczną dotyczy nadania zdolności prawnej. Osoby fizyczne zdolność prawną nabywają od momentu urodzenia aż do śmierci. Osoby prawne natomiast taką zdolność uzyskują z chwilą wpisu do właściwego rejestru (jeżeli przepisy nie stanowią inaczej) Dlaczego działalność gospodarcza nie ma osobowości prawnej? Według zapisów Kodeksu cywilnego jeden podmiot nie może być zarówno osobą fizyczną, jak i osobą prawną. Jednoosobowa działalność gospodarcza osoby fizycznej nie jest osobą prawną, ponieważ zachowuje swój status osoby fizycznej – jest zatem zdolna do czynności prawnych, mimo iż założyła działalność. Dlatego formalnie zawsze będzie występować jako osoba fizyczna z imienia i nazwiska. Osoba fizyczna może samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą w formie jednoosobowej działalności gospodarczej. Status przedsiębiorcy może uzyskać osoba fizyczna mająca pełną zdolność do czynności prawnych, która podejmuje działalność gospodarczą we własnym imieniu. Działalność ta musi być prowadzona w sposób zorganizowany, ciągły i zarobkowy. Aby prowadzić działalność we własnym imieniu, należy uzyskać wpis do ewidencji działalności gospodarczej (CEIDG). Firmą (nazwą) osoby fizycznej jest jej imię i nazwisko, jednak dopuszczalne jest włączenie do niej innych określeń oddających charakter firmy. Podmioty, które nie są osobami prawnymi Prawo cywilne wyróżnia jeszcze trzeci typ uczestników obrotu prawnego, którym są jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane „ułomnymi osobami prawnymi”, czyli takie jednostki, które nie są osobami prawnymi, ale została im przyznana zdolność prawna. Są nimi spółki osobowe: spółka jawna, partnerska, komandytowa, komandytowo-akcyjna, ale również stowarzyszenia zwykłe, wspólnoty mieszkaniowe czy chociażby oddziały osób prawnych. Zdolność prawna osób prawnych Zdolność prawna osób prawnych powstaje z chwilą powstania osoby prawnej. Podstawą powstania osoby prawnej są akty założycielskie, statuty, umowy. W momencie nadania osobowości prawnej staje się ona podmiotem praw i obowiązków oraz może być uczestnikiem obrotu prawnego. Nie może jednak jeszcze zaciągać we własnym imieniu zobowiązań ani nabywać praw. Zdolność do czynności prawnych osób prawnych Zdolność do czynności prawnych oznacza możliwość zaciągania zobowiązań i nabywania praw. Osoby fizyczne zdolność taką osiągają z chwilą osiągnięcia pełnoletności, osoby prawne natomiast osiągają ją w momencie wpisu do właściwego rejestru (np. do Krajowego Rejestru Sądowego). Dopiero od chwili wpisu jednostka jest osobą prawną. Do tego momentu pozostaje jednostką bez osobowości prawnej. W przypadku osób prawnych nie ma rozgraniczenia w zdolności do czynności prawnych na pełną i ograniczoną, jak to ma miejsce w przypadku osób fizycznych. Osoba prawna, dopóki figuruje w rejestrze, ma pełną zdolność do czynności prawnych.

STIR – System Teleinformatycznej Izby Rozliczeniowej to instrument, który powstał w celu zapewnienia szczelności systemu podatkowego w Polsce. Umożliwia on zbieranie i analizę danych ze wszystkich rachunków bankowych na potrzeby organów kontroli podatkowej. Dane te mają służyć ustalaniu, jakie jest ryzyko wykorzystania sektora bankowego do dokonania wyłudzeń skarbowych. Przez wyłudzenia skarbowe rozumie się tutaj przede wszystkim uchylanie się od opodatkowania, zatajenie prowadzenia działalności gospodarczej, fałszowanie danych, niewystawianie faktur i rachunków za wykonane świadczenia, wyłudzanie zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej, fałszowanie faktur oraz udział w zorganizowanej grupie lub związku przestępczym. Wysoki wskaźnik ryzyka może skutkować zablokowaniem rachunku bankowego przedsiębiorcy, celem udaremnienia przestępczego procederu.